A ciencia do deporte no alto rendemento deportivo.

Moita xente sorpréndese cando oe falar de ciencia do deporte. Existe realmente a ciencia do deporte? Que diferenza hai entre ciencia do deporte e ciencia do exercicio? Que fan exactamente os científicos do deporte? Podería intentar responder a estas preguntas, pero en lugar diso, vou deixar que leades o resumo e as conclusións dun artigo de 2008 do Dr. Bill Sands, que o viviu todo no mundo do alto rendemento deportivo.

A medición en ciencia do deporte presenta algúns retos comúns e outros únicos. Os retos comúns inclúen o financiamento, disponibilidad de instrumentación, o seu tamaño e masa. Os retos únicos inclúen o traballar con deportistas famosos que a miúdo son reticentes a participar como suxeitos, adestradores que a miúdo se negan a ceder tempo de adestramento para facer medicións, esixencias extraordinarias en canto á facilidade e velocidade da medida e retorno dos datos, e unha perspectiva diferente do éxito na realización da investigación. Mentres o éxito do científico académico mídese habitualmente en términos de publicacións sobre investigacións con datos grupales, o científico do deporte debe mellorar a o(os) deportista(s) específico(s) con quen traballa. Por exemplo, si unha investigación de 20 deportistas mostra que 15 melloraron coa intervención, dúas quedáronse máis ou menos igual e tres mostraron peores resultados de rendemento, probablemente lograríanse significatividad estatística e/ou intervalos de confianza e o estudo probablemente cumpriría cos estándares modernos da revisión por expertos. Con todo, si os tres deportistas que empeoraron fosen os tres mellores deportistas do grupo, os adestradores e o científico do deporte considerarán a intervención un fracaso.

Estudar a deportistas de élite é unha das investigacións máis gratificantes e difíciles que uno poida levar a cabo. Os suxeitos investigados son por definición extraordinariamente raros. Polo tanto o investigador enfróntase a un baixo poder estatístico e pouco interese por xeneralizar a unha poboación; en realidade uno está a miúdo estudando a poboación. Finalmente, é difícil ter en conta a variabilidade do rendemento do deportista, estado de forma actual, vontade de ser evaluados, vontade de dar un ?esforzo máximo?, periodo do plan de adestramento e outros factores desde problemas inherentes a levar equipamientos pouco habituais e descoñecidos, estar sendo observado críticamente por científicos, e a importancia variable que os resultados do test poida ter sobre a carreira do deportista. Mentres o científico talvez vexa os resultados do test simplemente como algo para determinar o estado do deportista, o adestrador e o deportista poden considerar os resultados un medio de selección, provocando así unha tensión que non pretendía o científico.